Red Centre, Top End en Tropical North

Lieve allemaal,

Wat hebben we alweer veel meegemaakt en gedaan! We zullen beginnen bij de Red Centre, ook wel bekend als de outback. Daarna het zeer noorderlijk gelegen Darwin, in Australie Top End genoemd. Tot slot Cairns, Mission Beach en Townsville aan de tropische noord-oost kust.

RED CENTRE
DAG 1
De vorige blog eindigde met de avond voor onze tocht naar de outback. De ochtend erna ging de wekker om 5 uur, want om 6 uur zouden we worden opgehaald. Na een lange zit in het busje kwamen we aan op onze bestemming. Een golfplaten hut met alleen het nodige keukengerei, een koelkast en tafels. Meteen werd ons gevraagd of wij een lekkere lunch in elkaar konden draaien en daar draaiden wij onze hand natuurlijk niet voor om.
Na deze snelle hap, konden we dan eindelijk door naar Uluru! Of Ayers Rock. Eerste stop was het cultural centre om ons wat wegwijs te brengen in de inheemse cultuur, die van de Aboriginals. Op het oog sprookjesachtige verhalen hebben een veel diepere spirituele betekenis. Helaas wordt er op die diepere zin niet ingegaan, omdat de Aboriginal 'wet' het verbiedt deze aan vreemdelingen uit te leggen. Zo'n 'sprookje' wordt net als bij ons aan kinderen vertelt, waar die kinderen dan een soort morele les uit trekken. Hoe ouder je word hoe uitgebreider dit 'sprookje' wordt en hoe meer je te weten komt over de 'wet'. In de ogen van Aboriginals zijn vreemdelingen als wij kinderen en zullen wij dus nooit meer te weten komen dan dat eerste simpele 'sprookje'.
Hierna stond de imposante rots Uluru op het programma. Eerst liepen we zelf een halve ronde van 4 km rond de rots, waarbij duizenden vliegen ons vergezelden. Godzijdank hadden we bij het cultural centre een modebewust roze vliegennetje op de kop getikt. Deze vliegen zijn namelijk niet helemaal normaal en blijven stug op je gezicht zitten en kruipen het liefst in je mond, neus, oren en ogen als je ze probeert weg te slaan. Een ander deel van de rots kregen we te zien door onze gids Kelly. Een lieflijk naampje voor een pittige tante wie een Harley onder haar kont niet zou misstaan. Uitstekende gids overigens! Vol passie en enthousiasme vertelde ze over verschillende delen van de rots en over aspecten van de Aboriginal cultuur.
Om de dag af te sluiten reden we naar een parkeerplek om daar de zonsondergang te bewonderen. Onze tweede romantische zonsondergang die wij deelden met nog eens 300 anderen. Lekker met een glaasje bubbels!
Terug in het kamp werd Stijn tot head chef bekroond en konden wij dus gelijk weer aan de slag om iedereen te voorzien van een goedgevulde burrito. Na het eten werden we verzocht buiten te verzamelen voor de 'swag demonstration'. Dit is geen slechte rap competitie, maar de manier waar op ze hier in de outback slapen. Een swag is een soort grote canvas zak met een matje waarin je met je slaapzak in ligt. De demonstratie bestond uit het gebruik van de swag en de voorzorgsmaatregelen die we moesten treffen om alle Australische fauna uit onze swag te houden. Eerst slangen. Om die weg te houden dien je een cirkel in het zand te tekenen. Zo gezegd, zo gedaan. Dan de schorpioenen, spinnen en alle andere kruipende insecten. Strooi zout in de getekende cirkel, want net als slakken kunnen ze er niet tegen. Prima! Tot slot de levensgevaarlijke dingo's. Hiervoor moesten we ons territorium afbakenen net als alle honden dat doen. Dus even de broek naar beneden en je cirkeltje besprenkelen met wat verse urine! Toen brak de hel los: alle vrouwen lichtelijk in paniek en er werd al gauw onderhandeld of de buurman niet even wilde komen sproeien. Gelukkig bleek al gauw dat dit een geintje was en konden we al sterren kijkend de nacht in.

DAG 2
04:15 de wekker, swag opruimen en een vluchtig ontbijtje, want het was tijd om de zon goedemorgen te wensen. Samen met nog een stel vroege vogels heel veel kiekjes geschoten en genoten van het prachtige lichtspel. Vanaf hier kon je ook heel mooi Katja Tjuta in zijn geheel zien. Onze volgende stop op deze vroege morgen. Alles deden we in de ochtend, want het kwik stijgt hier al gauw boven de 35 graden en dan sluit het park een hoop wandelingen. Katja Tjuta, dat 'vele hoofden' betekent, is net als Uluru een grote rots formatie. Echter waar Uluru uit 1 grote rots bestaat, die net als de top van ijsberg boven de grond uit steekt, bestaat Katja Tjuta uit meerdere grote rotsen. Weer een fikse wandeling later over losliggende rotsblokken bereikten we de top en werden we beloond met wat koekjes en een prachtig uitzicht. De afdaling was gelukkig wat korter, maar we raakten toch wat achterop omdat we twee oude Nederlandse dametjes rustend in de schaduw tegen kwamen. Gelukkig maar, want net toen we weer wat dichter bij de groep kwamen, snelde er een kangoeroe tussen Stijn en mij door! Snelle jongen, want hij was ook zo weer weg.
Het werd nu toch wel erg warm, dus het werd tijd om terug in het kamp een verfrissende duik te nemen. Nadat we weer afgekoeld waren, raapten we al onze spullen bij elkaar en vertrokken we naar onze tweede kampeerplek, Kings Creek station. Nu was het aan ons om een kampvuur te bouwen. Niet per se voor de warmte, want het was nog steeds boven de 30 graden, maar om wat lekkernijen op het vuur te bereiden. Met een goed gevulde maag en wat verkoelende biertjes achter de kiezen, maakten we ons weer op voor de nacht met de nodige voorzorgsmaatregelen.

DAG 3
Wederom weer vroeg uit de veren om op tijd bij het indrukwekkende Kings Canyon te zijn. Onze kuiten werden maar weer eens aan het werk gezet toen we de steile natuurlijke rotstrappen van de Canyon beklommen. Eenmaal boven werd ons nogmaals stevig op het hart gedrukt niet dichter dan 2 meter bij de klif te komen! Gek genoeg staan er namelijk alleen maar wat waarschuwingsbordjes en is het enige wat jou van de afgrond scheidt een instabiele klifrand. Kelly was alleen even vergeten te melden dat je hoed/pet vast houden ook geen verkeerd idee was. Bij de eerste de beste windvlaag kon Stijn zijn hoed namelijk al in het ravijn zien verdwijnen. Na een paar minuten de slappe lach konden we weer verder. Iets verderop kon je via een bruggetje boven op een rots komen, die midden in de vallei lag en waar je uit kon kijken over de hele canyon. We konden alleen niet lang blijven, want de wind stak op! Halverwege daalden we af naar een lager deel in de canyon. Hier bevond zich zelfs een miniatuur regenwoud en kregen wij even de kans uit te rusten bij het water. De rest van de wandeling vervolgde zich langs de andere kant met overal prachtig uitzicht. Nu begon de hitte en het wandelen toch zijn tol op te eisen en was het maar goed dat we aan de afdaling gingen beginnen.
Nu we alle highlights in de outback hadden bekeken, beklommen en bewonderd, restte ons nog de lange rit terug naar Alice Springs. Helemaal over was onze tour nog niet, want even buiten de stad stond ons nog een stinkende, schreeuwende, twee-bultige verrassing te wachten: een ritje op een kameel! Een erg grappige en ook wel pijnlijke ervaring voor Stijn. De foto's zeggen genoeg.
Om deze geslaagde tour af te sluiten zijn we met een deel van de groep nog gezellig een hapje gaan eten ergens in Alice Springs. Helaas geen doorzakkertje, want de dag erna weer vroeg op om met de bus helemaal naar Darwin af te reizen.

TOP END
DAG 1
In een zelfde soort busje als de outback tour vervolgden we onze reis naar het noorden. Gelukkig waren we niet met zoveel, dus konden we lekker uitgestrekt dwars over de stoelen liggen. Onderweg maakten we verschillende stops om te tanken, te eten of te toiletteren. Echter 1 stop is noemenswaardig: Devils Marbles. Weer een speciale plek voor Aboriginals. Weer een rotsformatie, maar dit keer lijkt het op een berg reusachtige knikkers, zoals de naam al doet vermoeden. Na wat acrobatische capriolen stapten we weer in de bus om uiteindelijk de rit voor vandaag af te sluiten in het altijd bruisende Daly Waters. Een plaatsje met maar liefst 20 inwoners, waarvan er op zijn minst eentje humor blijkt te hebben. Midden in het dorp staat namelijk een stoplicht dat altijd op rood staat. Het record staat op 37 minuten wachten voor rood, terwijl het enige wat misschien de weg oversteekt een verdwaalde walibi is. Wij verbleven in het Hilton onder de accomodaties daar: Daly Waters Pub. Een plek waar iedere bezoeker iets van zichzelf achter laat, dus overal hing vreemde valuta, vies ondergoed en teenslippers. Wij hebben maar een kiekje van ons aan de U.G.L.Y. wall gehangen, nadat we samen met Sarah (een van de reisleiders) wat biertjes tijdens het poolen hadden gedronken.

DAG 2
De vorige dag ruim 1000 km gereden, dus nog maar 600 voor de boeg. Dit betekende wat meer tijd voor leuke stops. De eerste was Bitter Springs, waar we onszelf lui met een riviertje door een moerasachtige omgeving af konden laten zakken. De tweede verfrissende stop was Edith Falls. Na een pittige klim konden we ons in de poel onder de waterval laten plonzen.
Aan het eind van de middag kwamen we aan in ons hostel in Darwin. Snel spullen in de kamer, even op frissen en een koud biertje scoren aan de bar in het hostel. We kwamen op de juiste dag aan, want er werd ook gratis pizza uitgedeeld. Terwijl we ons lekker toeristisch aan het verdiepen waren in allerlei foldertjes voor de dagen erna, werd ons gevraagd of we mee wilden doen met de krab race. Alleen even een naam bedenken en we konden meedoen. Joop ging goed van start, maar eindigde in de eerste race tweede. Helaas geen gratis bier voor ons, maar wel een extra kans in de grand final. Ook nu stond Joop als eerst op zijn pootjes, maar nog bedwelmd van zijn vorige tweede plek had hij geen idee waar de finish zich bevond. Als een roeier met één arm bewoog Joop zich voort in het speelveld. Geen prijzen helaas, maar het begin van een gezellige avond. We raakten aan de praat met twee Deense meisjes en een Deense jongen. Je zou denken dat de meiden de meeste interesse in Stijn zouden hebben, maar in tegendeel....
Dit mocht de pret echter niet drukken, want er stond een heuse jelly-wrestle competitie in de bar op ons te wachten! Onder luid dronken gebulder van het publiek probeerden geldbeluste backpacker-dames elkaar in een badje te ontdoen van bandjes rond de enkels.
Rond een uur of 3 was het tijd om naar huis te gaan, want er stond ons de volgend ochtend iets spannends te wachten.

DAG 3
Lichtelijk katerigachtig (voornamelijk Stijn) stonden we om 10 uur klaar voor onze activiteit van de ochtend. Onze bestemming, Crocosaurus Cove in het centrum van Darwin. Crocosaurus cove is een reptielenhuis/aquarium wat eigenlijk vooral in het teken staat van het dichtbij bekijken van de befaamde zoutwater krokodillen die alleen te vinden zijn in de noordelijke delen van Australië. Deze ochtend zouden wij de krokodillen een ontbijtje op bed bezorgen. Na een korte rondleiding langs de krokodillen waar ons informatie werd verschaft over het doen en laten van deze beesten, maakten we ons een weg naar de hongerige Bertie. Bertie is niet zomaar een krokodil, maar een beroemde krokodil. Je zou hem kunnen herkennen in de film ‘Crocodille dundee’. Het voeren gebeurt gewoon uit de hand, met een hengel ertussen ;). De hengel met een lekker ontbijtje voor Bertie hang je over de reling en laat je boven zijn neus/bek hangen. Hongerig als Bertie was, griste hij met zijn scherpe tanden het lekkere hapje zo van je hengel. Na een stevig ontbijt was Bertie wel verzadigd en verplaatsten wij ons naar het bassin met de jonkie krokodillen. Het voeren gebeurde ook hier met een hengel, echter liet je het stukje vlees hier een stukje boven het water bungelen. Flexibel als de jonge krokodilletjes zijn springen ze volledig uit het water en grissen hun ontbijtje uit de lucht. Stijn had er op een gegeven moment wel een stuk of 3 krokodillen aan zijn hengel hangen. Na deze spannende activiteiten verruilden wij de krokodillen voor de iets wat kleinere reptielen. Hier kregen we een rondleiding langs de 3 giftigste slangen van Australië en andere reptielen die zich huizen in Australië. Nog maar net bekomen van de spanning van de krokodillen, kwam onze rondleider met een salamander op de proppen. Of we deze vast wilde houden. Stijn deinst natuurlijk nergens voor terug en voor hij het door had, had de salamander zich in zijn haar genesteld. Nu kon ik natuurlijk niet achterblijven en ook ik had binnen no time een salamander op mijn hoofd die zich lekker om mijn paardenstaart heen wikkelde. Alsof dit nog niet genoeg was, vond onze reptielen enthousiaste rondleider het ook wel leuk als we een olive python om onze nek zouden hangen. Stoer als we allebei zijn, hoefden we daar natuurlijk niet over nadenken. Toen de slang zich toch wat strak om onze nek begon te wikkelen, hebben we haar maar weer terug gegeven aan onze rondleider. Een leuke ochtend met als afsluiting een uitgebreide fotosessie met baby krokodil, Fluffy. Om deze avonturen te laten bezinken zijn we na de Crocosaurus Cove een rondje gaan wandelen over The Waterfront van Darwin. Al gauw werd de hitte ons te veel en zijn we, nadat we onze Suzuki Swift voor de volgende dag hadden opgehaald, snel ons hostel in gedoken. Al snel
vielen onze oogjes dicht (zo’n avondje stappen hakt er toch in ;) ).

DAG 4
Aangezien we geen genoeg meer konden krijgen van de krokodillen hadden we voor deze ochtend een ‘Jumping crocodile cruise’ geboekt. Om 9 uur vertrok onze boot over de Adelaide River op zoek naar wilde zout water krokodillen. Om de krokodil dichter naar de boot te laten komen, laten ze een goed stuk vlees aan een hengel op het water vallen, het geluid en de trilling die dat veroorzaakt lokt de krokodil langzaam dichterbij. Als de krokodil dichter in de buurt is, houden ze het stuk vlees (aan de hengel) een stuk boven het water. De krokodil heeft natuurlijk wel zin in een lekker hapje in de vroege ochtend en om het stuk vlees te kunnen grijpen, springen ze uit het water. Maar volledig uit water, alleen het puntje van de staart raakte op sommige momenten nog maar het water aan. Dit gaat zo door totdat de krokodil het stukje vlees te pakken krijgt. Net nadat we vertrokken waren, spotten we al een flinke jongen. Deze had wel trek en sprong vlak langs de boot voor ons uit het water. Heel erg gaaf! In totaal zijn 3 krokodillen voor ons uit het water gesprongen, de andere die we tegenkwamen (2) lieten zich niet echt verleiden. Op de terugweg gooiden we brood over boord en binnen no time vloog er een zwerm grote vogels om de boot heen die er alles voor over hadden een lekker maaltje binnen te krijgen.
Na deze cruise zijn we in ons autootje doorgereden naar Litchfield National Park. Dit is een groot nationaal park in het noordelijk territorium en vooral bekend om zijn vele watervallen. De bekendste watervallen (en ook meteen de watervallen die wij bezocht hebben) zijn Wangi Falls, Tolmer Falls en Florence falls. Al deze watervallen zijn veilig genoeg om in te zwemmen, aangezien zowel zoet water krokodillen en zout water krokodillen zich huisvesten in dit national park. Onze eerste stop was Wangi Falls. Aangezien het toch al wat warmer begon te worden, waren we blij dat we even een verfrissende duik konden nemen. Wat Stijn me alleen even vergeten te vertellen was, is dat hij had gelezen dat er rondom de Wangi Falls een agressieve zoetwater krokodil was gespot (normaal zijn zoetwater krokodil niet agressief). Met gevaar voor eigen leven heb ik dus een rondje gezwommen onder de watervallen, gelukkig hebben we het er zonder kleer scheuren vanaf gebracht. De volgende stap na Wangi Falls was Tolmer Falls. Deze kan je echter alleen bekijken vanaf een look out point, wat niet weg nam dat het geen prachtig gezicht was met een regenboog op de plek waar het water van de waterval het water in de poel raakten. Door deze korte wandeling naar de look out waren we weer behoorlijk oververhit geraakt (met 38 graden buiten) en waren we blij dat we bij de Florence Falls konden zwemmen (ik heb natuurlijk nu extra gecheckt op waarschuwingsborden, maar deze Falls waren 100% veilig). Nadat we weer afgekoeld waren, liepen we door naar de Buley Rockholes. Dit is een serie van poeltjes en watervallen waar je heerlijk ontspannen kan liggen en dat hebben we uiteraard gedaan. Voor we terug naar huis reden nog even een korte stop bij termieten heuvels van over de 2 meter. Na een heerlijke ontspannen, vermoeiend dagje zijn we, nadat we onze tassen hadden gepakt, ons bed in gedoken. De volgende ochtend stond namelijk de vlucht naar Cairns op het programma.

TROPICAL NORTH

CAIRNS
13.25 vlucht naar Cairns, 16.25 aankomst Cairns. In Cairns zijn we 6 dagen geweest (vrijdag t/m woensdag) en deze 6 dagen bestonden voornamelijk uit helemaal niks doen. We hebben lekker gerelaxed aan de lagoon, het nachtleven van Cairns onveilig gemaakt en ik heb Stijn laten zien hoe je écht moet poolen. We hadden zelfs vrienden, twee enorme honden (net kleine paarden) vonden het wel erg gezellig met ons. Het hoogtepunt van ons verblijf in Cairns was natuurlijk het Great Barrier Reef. Op zondag hadden wij en trip geboekt met de Tusa 6 om het rif te gaan verkennen. ’s Ochtend vroeg (rond 8 uur) vertrokken we met zo’n 60 anderen richting de ‘Outer great barrief reef’. Op de heenweg heb ik echter niet meer gezien dan een witzakje. Deze zeeziekte verdween echter meteen toen we eenmaal aankwamen bij het rif en ik, met snorkeluitrusting en al, het water insprong. Het rif is echt adembenemend mooi. Nadat we even rond gesnorkeld hadden en vol verbazing na het koraal en de vele gekleurde vissen in alle soorten en maten hadden gekeken, werden we terug geroepen naar de boot. We voeren een kleine stukje verder naar een ander deel van het rif, terwijl Stijn en ik ondertussen werden klaargemaakt voor onze eerste echte duik. In een groepje van 4 (Ik, Stijn, een man uit India en de duikinstructeur Tamir) sprongen we in het water. De eerste minuten bleven we aan de oppervlakte en moesten we (vooral ik) erg wennen aan het ademhalen. Dat is toch even anders door zo’n mondstuk. Uiteindelijk kreeg ik (en de rest) zijn ademhaling onder controle en konden we langzaamaan afdalen het diepe water in. Gearmd daalden we rustig af naar beneden en gingen we op verkenning in het rif. Nog geen 10 minuten onder water, kwam er vanaf de linkerkant een kleine verrassing onze kant op zwemmen: een zeeschildpad. Alsof wij er niet eens waren, zwom de zeeschildpad op zijn gemakje voorbij en verdween steeds verder de diepte in (gelukkig staat dit moment op foto!). Echt een supergaaf moment! Na een halfuurtje duiken waar we prachtig koraal en prachtige vissen hebben gezien, gingen we weer naar de oppervlakte en was er nog even tijd om te snorkelen. Hier zagen we ons tweede WOW-momentje, onder ons zwom namelijk een haai! Geen Great White gelukkig, maar een Reef shark. Deze zijn veel kleiner en doen je geen kwaad. Ze zwemmen gewoon rustig langs je en onder je door. Hierna was het tijd om deze ervaringen te laten bezinken onder het genot van een overheerlijke lunch, terwijl de boot naar een ander deel van het rif voer. Ook hier was er weer tijd om te snorkelen en deden we onze tweede duik. Geen haaien of zeeschildpadden deze keer, maar wel prachtig koraal waar we tussendoor, overheen en langs doken. Tijdens deze duik was Stijn het een beetje beu en besloot om met zijn billen te gaan zitten. Na enig getrek en gepor kregen we hem weer in de juiste positie en konden we onze duik voortzetten. Voor dat we het wisten was het alweer tijd voor onze terugreis naar het vasteland (deze keer heb ik wél van het uitzicht kunnen genieten).
Na 6 lekker daagjes in Cairns waar we weer een beetje zijn opgeladen, namen we op woensdagmiddag de Greyhound bus naar onze volgende bestemming: Mission beach.

MISSION BEACH
Mission beach is een klein, heel klein plaatsje op ongeveer 3,5 uur rijden van Cairns en staat vooral bekend om zijn mooie strand met wit zand en palmbomen. In totaal zijn we 2 dagen in Mission beach gebleven. Op onze eerste dag (de donderdag) leek het ons een leuk idee om als echte Hollanders een fiets te gaan huren. Na 10 minuten heuvel op fietsen, leek het idee toch iets minder leuk. Na een barre tocht kwamen we aan bij een fietsroute door het regenwoud. Echter was deze route meer geschikt voor mountainbikes dan voor onze girlie bikes die we hadden gehuurd. Dit hield ons natuurlijk niet tegen en we besloten de route gewoon te gaan fietsen. Het is een leuke route dwars door het regenwoud waar leguanen en salamander over het pad langs je voorbij schieten. Op een gegeven moment stak er een emu (of Cassowary) de weg over. Voor we de camera konden pakken, was deze alweer in de bossen verdwenen. Deze route nam een uur in beslag en Stijn had moeite om mij bij te houden. Maar dat zou aan zijn fiets gelegen hebben…). We hadden het toch behoorlijk warm gekregen, besloten we om een duik in zee te gaan nemen. Er ontstond enige aarzeling over het zwemmen, aangezien ik tegen een waarschuwingsbord aan was gelopen waar op stond vermeld dat je moest oppassen voor Marine Stingers (kwallen). Vergeleken met deze jongens zijn de kwallen in Nederland vriendelijke jongens. Je wil door deze kwallen namelijk niet gebeten worden (reken dan maar op een ziekenhuisbezoek en ondraaglijke pijn). Ze hebben speciale delen in de zee waar ze Stinger netten hebben geplaatst, waar je veilig kan zwemmen. Echter na wat navraag bleek dat de kwallen vaak pas in november/december in de zee worden gesignaleerd. Het gedrag van de kwallen wordt nauwlettend in de gaten gehouden en zodra er ook maar enig teken is van kwallen langs de kustlijn, mag er alleen gezwommen worden binnen de netten.
De volgende dag hebben we heerlijk aan het strand gelegen en gezwommen in de zee (en een beetje verbrand). Eind van de middag de bus weergenomen naar de volgende plek: Townsville.

TOWNSVILLE
Townsville noemen ze The ‘Capital’ van het tropische noorden en is een van de grotere steden langs het noorden van de oostkust. Townsville is het punt om een bezoek te brengen aan Magnetic Island. Deze naam heeft het te danken aan James Cook, die zag dat zijn kompas erg van streek raakten toen hij lang lang geleden langs dit eiland voer. Het eiland heeft verder geen magnetische krachten. Op vrijdagavond (toen we aankwamen in Townsville) hadden we een Duits meisje genoemd en zijn we met een groepje wat gaan drinken in een pub, waar we een ander Duits meisje hebben ontmoet. Met zijn 4en zijn we op zaterdag naar Magnetic Island gegaan. Om op het eiland te komen neem je de ferry die je in 20 minuten van Townsville naar het eiland brengt. Om ons op het eiland te verplaatsen hadden we een Topless Car gehuurd (nee je hoeft er niet zonder shirt in, het is een auto zonder dak of deuren). Het is het beste voor te stellen als een Barbie auto (aangezien de auto ook nog roze was). Het is geen groot eiland en alleen het oosten van het eiland is begaanbaar met een normale auto (voor de rest heb je een 4 wheel drive nodig). Onze eerste stop was de Forts walk. Een toch wel pittige wandeling omhoog die je leidt langs reünies uit de Tweede Wereldoorlog. Dit eiland was een basis om het vasteland te beschermen tijdens de oorlog. Deze wandeling is ook heel geschikt om koala’s te spotten. Een koala lag op een lage tak lekker te tukken en was uitermate geschikt om selfies en foto’s mee te maken. Na deze helse wandeling was het tijd om even bij te komen en dat deden we aan Horse Shoe bay. Een baaitje waar je lekker kan zwemmen. Aangezien we echt even moesten opladen reden we door naar de volgende baai, waar we lekker op het gras gingen liggen. Daarna gingen we door naar het hoogtepunt van de dag: het voeren van rock wallabies. In eerste instantie zijn ze nogal schuchter, maar zodra ze zien dat je eten hebt, en helemaal als je een stuk fruit hebt, dan klauwen ze zich zelfs vast aan je vingers. Ze tikken je nog net niet op je been met de vraag waar hun eten blijft. Op een gegeven moment zagen we wel een hele rare wallaby, maar dat bleek uiteindelijk een possum te zijn die ook graag een graantje wilde meepikken. Op de terugweg naar ons hostel kwamen we weer een possum tegen. Dappere dodo dat ik ben, besloot ik wat dichterbij te gaan in de verwachting dat de possum de boom in zou vliegen. Maar uiteindelijk bleek dat niet de possum, maar ik de boom in vloog want volgens mij zag de possum mij wel als een lekker hapje.
In de avond zijn we een bar ingedoken om tot in de late uurtjes de rugby finale Australië tegen Nieuw Zeeland te kijken (Wallabie against Kiwi’s). Uiteindelijk waren de Kiwi’s net iets te sterk voor de Aussies en hebben we de finale verloren. Een aardige Tarzan jongen heeft ons wegwijs gemaakt in de regels van het spel.

Nu zitten we lekker te relaxen in het hostel in Townsville en om 16.00 nemen we de bus naar Airlie Beach. Dit is de plek waar we woensdag voor 2 dagen over de Whitsundays (een eilandengroep bestaand uit 74 eilanden) zullen varen.

Zo, nu zijn jullie weer helemaal up-to-date over al onze avonturen. Hopelijk gaat het met jullie allemaal in ons kikkerlandje ook goed!

Tot horens!

Heel veel liefs,
Suzanne&Stijn